The Power of Mindful Learning - streszczenie po polsku

Poniżej znajduje się tłumaczenie streszczenia książki Ellen J. Langer "The Power of Mindful Learning". Można się zgadzać z tym co pisze, albo nie, ale na pewno jest to inspirująca książka. Słowo "mindful" zostało przetłumaczone jako "świadomy" czegoś, czasami przez innych jest tłumaczone jako "uważny" w bardzo szerokim znaczeniu, co ma swoje plusy w rozumieniu całości idei "świadomego bądź uważnego uczenia się".

The Power of Mindful Learning

Ellen J. Langer

Rozdział pierwszy – Kiedy praktyka nie czyni mistrza

Streszczenie: Scott Allen

Jeden z poglądów przenikających edukację jest taki, że w celu nauczenia się jakiejś umiejętności musimy ćwiczyć, aż do momentu, kiedy czynność będziemy wykonywać bez udziału myśli. Odtwarzanie czynności raz po raz, tak, że stanie się ona drugą naturą może prowadzić do bezmyślności lub bezmyślnej interakcji z umiejętnością lub pojęciem. Bezmyślność jest przeszkodą w odkrywaniu. Odkrywanie często następuje z powodu rozbieżności „podstaw”.

Nauczanie w sposób warunkowy pozwala uczniowi rozpoznać, że mogą istnieć różnorodne sytuacje, które wymagają różnorodnych odpowiedzi. Nauczyciele często eliminują czynniki, które oddaliłyby uczniów od „właściwej” odpowiedzi. Uczymy się, że wydarzenia następują w przewidywalny sposób i tracimy z oczu niektóre z czynników składających się na wynik. Na przykład, studenci fizyki instruowani aby zaniedbywać tarcie w większości sytuacji, z którymi mają do czynienia. To powoduje rozbieżność pomiędzy rzeczywistymi i teoretycznymi wynikami oraz może pogorszyć zdolność uczniów do zauważania różnic.

Badania pokazały, że informacje przedstawiane warunkowo w przeciwieństwie do przedstawianych definitywnie podnoszą kreatywność uczniów. W studiach przeprowadzonych przez Alison Piper, grupom studentów przekazano informacje o przedmiotach w formie warunkowej i bezwarunkowej. Studenci, którzy otrzymali informacje warunkowe mieli skłonność do bycia bardziej kreatywnymi niż studenci, którzy mieli informacje zaprezentowane w formie bezwarunkowej.

Standardowe podejście do nauczania nowych umiejętności polega albo na wykładaniu ich uczniom, albo na użyciu bezpośredniego doświadczenia, aby nauczać. Ellen Langer proponuje trzecie podejście, które nazywa „sideways learning”. Podejście to wymaga utrzymania świadomości, która charakteryzuje się otwartością na nowości, czujność na różnice, uwrażliwienie na różne konteksty, świadomość wielorakich punktów widzenia i orientację w teraźniejszości. Standardowe podejście wymaga rozkładania zadania na mniejsze części które mogą stłumić nowości i czujność na różnice. Siedeways learning czyni możliwym utworzenie nieograniczonych kategorii i różnic. Różnice są charakterystyczne dla świadomości.

Langer pyta i odpowiada na pytanie „Czy tekst może uczyć świadomie?”. Daje ona przykład mało znanego kodu podatkowego i zdolność studentów do zastosowania tego kodu w różnych sytuacjach. Studenci, którzy czytali dział kodu podatkowego w jego oryginalnym języku mieli więcej trudności w dostosowaniu go do sytuacji, które nie były wyszczególnione w tym kodzie. Grupa studentów która studiowała kod nieznacznie zmieniony wyrażeniami „być może” i „możliwie” zamiast „jest” odnosiła więcej sukcesów w stosowaniu tego kodu.

W tym rozdziale Langer dowodzi słuszności świadomego uczenia się przez otwarcie naszych umysłów na wielorakie możliwości. Sugeruje, że kreatywność jest dławiona, kiedy informacje są przedstawiane w sposób bezwarunkowy.

Rozdział drugi – Kreatywna odmiana

Streszczenie: Karen Connaghan

Rozdział zaczyna się opowieścią o ojcu, który próbuje „uczyć” swego syna. Ojciec jest rozczarowany, kiedy syn „nie uczy się” tego, czego ojciec próbuje go „nauczyć”. Ojciec decyduje się wysłać chłopca do sławnego nauczyciela. Kiedy chłopiec powraca, ojciec pyta, czego się nauczył a chłopiec odpowiada, że nauczył się języka psów. Ojciec jest zły i wysyła go do innego nauczyciela. W sumie ojciec wysyła syna do trzech różnych nauczycieli i za każdym razem, gdy chłopiec powraca do domu, ojciec jest rozczarowany tym, że się nie „nauczył”. Interesujące jest, że chłopiec właściwie nauczył się wielu rzeczy, tylko nie tego czego chciał ojciec. W końcu umiejętności których się chłopiec nauczył stały się bezcenne dla niego w życiu.

Autorka wskazuje, że wiele razy każe nam się „uważać”. Nauczyciel mówi to zwykle do ucznia. Jednakże nie chodzi tutaj o to, że nie uważamy, a o to, że coś innego przyciąga naszą uwagę. To coś innego może prowadzić do lepszych pomysłów. Czyli rozpraszanie naszej uwagi oznacza przyciąganie jej przez coś innego, niż się spodziewamy. Chłopiec w naszej bajce zwracał uwagę na inne rzeczy niż chciał jego ojciec. Kiedy patrzymy na to w tym świetle (rozpraszanie uwagi jest przyciąganiem jej przez coś innego), powstają pytania, którym się trzeba przyjrzeć. Co przyciąga naszą uwagę, czego możemy się z tego nauczyć, czy możemy użyć tego przyciągania do pobudzenia przyciągania uwagi do czegoś czym się chcemy zająć?

Jest wiele przykładów kiedy nasze uważanie nie jest w ogóle problemem. Te chwile są zwykle przypadkami kiedy musimy się dopasować się do wielu czynności: znalezienia numeru telefonu, grania w gry komputerowe, wybranie stroju. W czasie wszystkich tych zadań musimy rozważyć wiele zadań (jaka jest pogoda, czy ubrania są wyprasowane, czy mam jakieś spotkanie). Autorka sugeruje, że ponieważ osiągamy sukcesu w uważaniu przez większość dnia, powinniśmy się przyjrzeć chwilom kiedy uważanie staje się trudniejsze. Założenie jest takie, że brak uwagi jest czymś innym niż brak zdolności umysłowych lub dojrzałości osoby.

Kiedy pytamy nauczycieli szkół wyższych co mają na myśli mówiąc uważanie mówią, że uważanie przypomina im utrzymywanie obrazu nieruchomo w umyśle, raczej niż zmienianie obrazu. Kiedy badamy chwile w których uważamy bez wysiłku, odkrywamy, że właśnie zmiana nam w tym pomaga. Równie interesujące jest, że „utrzymywanie obrazu nieruchomo w umyśle” jest również tym, co studenci rozumieją przez uważanie.

Zmienianie obrazu pomaga nam w zwracaniu uwagi na niego przez jakiś czas. To znaczy, że studenci którzy mają trudności w tym obszarze mogą próbować „utrzymywać obraz nieruchomo w umyśle”. Dominującą strategią wśród studentów i dorosłych w celu uważania zdaje się być jakiś wysiłek w kierunku skupienia uwagi na jednej rzeczy. Przyglądając się chwilom kiedy nie widzimy problemów z uważaniem odkrywamy, że w czasie zabawy ludzie nie mają trudności z uważaniem. Nowości pomagają nam zauważyć różne rzeczy. Zmiany prowadzą nas do zauważenia nowości. „Pomysł, że uważanie oznacza działanie jak nieruchomy aparat jest tak zakorzeniony w nas, że kiedy my odnosimy sukcesy uważając zwykle mimowolnie zmieniamy kontekst lub znajdujemy nowe cechy w naszym przedmiocie.”

Pogląd autorki świadomego uczenia się nie jest wyjątkowy ale prawdopodobnie nowy dla wielu uczących. Patrząc na rzeczy na różne sposoby jest byciem świadomym: to zmienia obraz rzeczy. Więc być może to o co powinniśmy prosić uczniów to aby „byli świadomi” a nie „uważali”. To o co powinniśmy prosić uczniów to zmieniać sposoby widzenia tego czego się uczą i patrzenia na rzeczy z różnych perspektyw. Nie tylko będzie to przynosiło rezultaty w skuteczniejszej nauce, lecz również będzie wymagało mniej wysiłku i będzie mniej frustrujące. W podobny sposób wykonujemy zadania takie jak ubieranie się lub odnajdywanie numeru telefonu. Jesteśmy świadomi i dostrojeni do wielu zmian w czasie tego procesu.

Jak można zwiększyć zmienność pojęć do nauczenia się. Używając gier, różnych perspektyw w odniesieniu do bodźców, uczyć dzieci szukania nowości w danych sytuacjach (historyjkach, mapach, rysunkach). „Ta zdolność umożliwia im bycie stosunkowo niezależnymi od innych ludzi i ich warunków psychicznych. Jeżeli nowość (i zainteresowanie) jest w umyśle uczestnika, nie ma znaczenia, że nauczyciel prezentuje te same stare rzeczy lub każe nam siedzieć i skupiać się w ustalony sposób.

ADHD może być bardziej wyuczonym zachowaniem niż genetycznym. Autorka sugeruje, że pacjenci z ADHD mogą nauczyć się zachowania od swoich rodziców. Lekarstwa nie rozwiązują problemu, tylko leczą objawy i z pewnością nie czynią z pacjentów lepszych uczniów. Langer zaleca zmianę kontekstu w którym przedstawiamy nasze informacje. „Nadaktywność może być ukrytym wysiłkiem dziecka do stworzenia czegoś nowego.” Czy nadaktywność jest naprawdę nieumiejętnością dziecka do skupienia się na poszczególnych zadaniach, które przewidział nauczyciel? Uczniowie z ADHD mogą potrzebować pomocy w znajdowaniu sposobu uważania. Jako nauczyciele możemy dawać instrukcje do zmieniania celu uwagi – to prowadzi do poprawy zdolności uważania na przedmiot i pamiętania co było nauczane.

Tworzenie nowości lub różnic w czynności uczenia się pomoże uczniom lepiej się uczyć.

Rozdział trzeci – Mit opóźnionej gratyfikacji

Streszczenie: Karen Elinch

Ten rozdział bada opóźnioną gratyfikację, która przenika nasz system edukacji.

Jeśli przeżyjemy te kursy, dostaniemy stopień magistra i wtedy mamy lepsze życie …. KONTRA … Jeśli podejdziemy do tych kursów z świadomością, będziemy się cieszyć każdym dniem naszej nauki i będziemy mieli lepsze życie, tak, że nie będziemy się ostatecznie  troszczyć o stopień magistra. [przypis: to moja osobista interpretacja (osoby streszczającej), nie autorki.]

Notatki Ellen Langer:

Dlaczego myślimy o nauce i edukacji jako o pracy?

Praca sugeruje nacisk, terminy, możliwość porażki, harówkę.

Gra jest drugą stroną monety: mobilizująca, zabawna, relaksująca.

Kiedy nagroda przeważa pracę, prawdziwa nauka nie zachodzi. Kiedy praca jest nagrodą (a późniejsza nagroda wydaje się być niewielka), następuje prawdziwa nauka.

Zmiana gry w pracę jest również niebezpieczna. Trzeba być ostrożnym aby nie pomieszać tych dwóch pojęć a taki sposób, który zniszczy obydwa. Niektóre rzeczy, które początkowo wydają się zabawą (zakładanie ogrodu) mogą łatwo dać się odczuć jako praca (pielenie).

Świetna historyjka o dzieciach, które przychodziły się bawić pod oknem pisarza. Pisarz płacił im za to aby bawiły się gdzie indziej. W końcu przestał im płacić. One przestały się bawić.

Zmiana pracy w zabawę … praktycznie każde zadanie może być przyjemniejsze jeśli zmienimy podejście do niego.

Stosując podejście świadome, zadanie może być tolerowane, a nawet przyjemne.

Świadome zaangażowanie opisane tutaj było w celu zauważenia nowatorskich aspektów  … aby naszkicować nowatorskie różnice.

Szkicowanie różnic otwiera możliwości wyboru. Kiedy możliwości wyboru się pojawiają, internalizacja uczenia się może postępować.

Rozdział czwarty – 1066 co? Lub ryzyko uczenia się na pamięć

Streszczenie: Christian Greer

Tytuł rozdziału to „1066 Co? Lub ryzyko uczenia się na pamięć”

Streszczenie: w tym rozdziale Langer bada ograniczenia metody pamięciowej i podaje interesujące przykłady jak: taktyka metody pamięciowej, może stworzyć pozory wiedzy zdobytej, lecz potencjalnie przeszkadzającej uczniowi kiedy jest potrzebna szersza perspektywa, aby poczynić osobiste powiązania i stworzyć znaczenie.

Ten rozdział jest podzielony na trzy części.

Zamykanie informacji

Utrzymywanie informacji w dostępności

Przeprowadzanie rozróżniania

Część pierwsza: zamykanie informacji

W tej części Langer opisuje uczenie się na pamięć jako „…strategię do przyjmowania materiału, który nie ma osobistego znaczenia.” Jej tytuł dla rozdziału 4 przedstawia jak podstawowe uczenie się na pamięć chociaż użyteczne w celu nauki staje się bezużyteczne w sytuacji kiedy kontekst nie jest obecny. Jej odniesienie do 1066 (data, którą zawsze kojarzyła z Bitwą o Hastings) była po prostu faktem, który przypominała sobie ze szkoły, ale nie miała żadnych prawdziwych powiązań z niczym znaczącym dla niej.

Autorka używa tego pojęcia aby zilustrować fakt, że czasem przypadkowe fakty są gromadzone w naszych głowach, lecz nie mają znaczących powiązań z niczym w naszym życiu.

Ona również stwierdza, że „Zamknięte pliki informacji są uważane za fakty. Fakty są uważane za prawdy absolutne do nauczenia się na pamięć takimi jakie są, pozostawiając niewiele powodów do myślenia o nich. Bez powodu do otwarcia pliku jest mała szansa, że informacje zaprowadzą do jakichś pojęciowych spostrzeżeń lub nawet będą przemyślane w nowym kontekście. Możemy myśleć o takich zamkniętych informacjach jak o przeuczeniu się.

Autorka kontynuuje wykazywanie, że uczenie pamięciowe jest zwykle stosowane w celu oceny innych i jest zwykle nieskuteczne w utrzymaniu przez dłuższy okres.

Część druga:  Utrzymywanie informacji w dostępności

Langer w tej części proponuje kilka alternatyw do metody pamięciowej. Skupia się na powiązaniach i tworzeniu znaczenia jako bardziej „świadome” sposoby do pojmowania informacji. Sugeruje ona, że kurczowo trzymamy się informacji, które są o nas lub o które osobiście się troszczymy.

Autorka opisuje również dwa sposoby w jakie nauczyciel może zmienić fakty tak, aby wydawały się osobiście ważne dla uczącego się. Jeden sposób to wstępne wytłumaczenie i dopasowanie wyobrażeń do fragmentów odnoszących się do naszych zainteresowań i ciekawości. Drugi sposób to pozwolenie uczniom na zmianę ich własnego stosunku poprzez przyjęcie surowej informacji i odnalezienie w niej własnego znaczenia.

Część trzecia: Przeprowadzanie rozróżniania

 W tej części Ellen Langer zwraca uwagę na cechę, która pozwala uczniowi przeprowadzenie rozróżnienia pomiędzy faktami i myślami dając lepszą perspektywę i pozwalając uczniowi na wizualizację wielu aspektów danej kwestii. Autorka prezentuje niektóre z wniosków, które ona i Matt Leberman wyciągnęli w rezultacie świadomego nastawienia do nauki wybranych lektur. Wyniki były takie, że studenci nie polegają na prostym nauczeniu się na pamięć w prawie każdej kategorii.

Autorka kończy krótką refleksją na temat historii Jasia i Małgosi oraz dowodzi, że „świadoma analiza otoczenia często pomoże nam przejść z powodzeniem.

Rozdział piąty – Nowe spojrzenie na zapominanie

Streszczenie: Sari Jansen

Ten rozdział skupia się na zapominaniu jako efektywnej metodzie radzenia sobie z przeszłymi doświadczeniami, wrażeniami i umożliwia wynalazcze myślenie. Zmiana w paradygmacie pozwala na nową interpretację aktu zapominania. Czy pamiętanie wszystkiego zawsze jest szaleństwem?

Pozostawanie w teraźniejszości

Dobra pamięć mogłaby zredukować siłę wrażliwości, której doświadczamy w teraźniejszości. Zapominanie lub utrata pozytywnych wspomnień nie musi być koniecznie negatywnym wyobrażeniem ludzi. Zapominanie pozwala na to, że podobne doświadczenia/ doznania mogą być doświadczane na nowo, być może z nową perspektywą opartą na doświadczeniach zmieniających twoje życie. Bycie w teraźniejszości może przynieść korzyści zarówno z pamięci i utraty wspomnień. Pamięć może być zaletą zachowującą życie. Dziecko pamięta dotknięcie gorącego pieca w przeszłości i powstrzymuje się od dotknięcia go w teraźniejszości. Lecz pamiętanie całej intensywności bolesnego przeżycia mogłoby zniweczyć rozważenie takiego samego przyszłego doświadczenia. Ból dziecka, jeśli zapamiętany w dotkliwych szczegółach zamiast bycia uśmierzonym przez radość nowego życia, jest przykładem „dobrego” zapominania. Pamiętanie ogólnego zarysu podczas zapominania bolesnych szczegółów umożliwia mu doświadczanie i cieszenie się z teraźniejszości bez strachu. Uczenie się może być trudniejsze jeśli musimy najpierw wyrzucić z pamięci dane w celu nauczenia się nowych danych lub metod. Mój osobisty przykład z założeń autorki powiązany jest z moją pracą jako reżysera w teatrze. Kiedy aktor oświadcza, że „wykonywał swoją rolę”, skłaniam się ku temu, aby widzieć to jako negatyw. Każdy reżyser ma swoją wizję scenariusza. Mając rolę „wykonywaną” wcześniej oznacza, że jest to wizja innego reżysera, nie moja. Eksperyment skupiający się na pamięci (wcześniejszej wiedzy) i kreatywności był bardzo interesujący i przypomniał mi o naszym zadaniu Marsjańskiego land rovera. Badanie było skoncentrowane na tym, czy mała dawka wcześniejszej informacji o problemie zmniejszy kreatywność pomysłów. Hipoteza stwierdzała, że wcześniejsza wiedza mogłaby zredukować tworzenie oryginalnych pomysłów w zadaniu. W eksperymencie uczestnicy musieli zbudować most przez rzekę. Połowie pokazano przykłady, druga połowa nie miała przedstawionych żadnych modeli. Przygotowania doprowadziły pierwszą połowę do stworzenia dwóch modeli, natomiast grupa bez przygotowania przedstawiła dziesięć pomysłów/ rozwiązań. Hipoteza została dowiedziona.

Niebezpieczeństwa nieświadomej pamięci

Pamiętanie jest klasyfikowane jako świadome lub nieświadome. Świadome uczenie się jest wrażliwe na kontekst i na sytuację w teraźniejszości, która może się zmienić w sposób, w który my rozpatrzymy/ użyjemy informacji, której się nauczyliśmy. Metoda pamięciowa lub bezmyślne zapamiętywanie kończy się bezmyślnym powtarzaniem danych z małym względem na czas i miejsce (Np. kontekst), który może wpłynąć na dane.

Roztargniony kontra Inaczej Myślący

Zdanie sobie sprawy, że coś zapomnieliśmy powoduje skupienie się na teraźniejszej sytuacji i odnalezieniu rozwiązania lub stworzeniu czegoś alternatywnego do tego co potrzebujemy wiedzieć. W pewnym sensie zapominanie czegoś i zadawanie sobie sprawy z tego, że zapominanie pobudza nas do bycia bardziej świadomymi i kreatywnymi. Czy pamięć się pogarsza? Uważam, że ten fragment jest potwierdzeniem niektórych moich przekonań więc mi się podoba! Amerykanie mają negatywne zdanie o starzeniu się i ludziach starszych. Wszystkie stereotypy o starszych ludziach zawierają utratę pamięci. Nasuwa się pytanie, „czy starzenie się i utrata pamięci są określone biologicznie?” Pomiędzy badaczami nie doszło do prawdziwego konsensusu. Hipoteza o utracie pamięci jest samospełniającą się przepowiednią a nie fizjologicznym faktem przydrutowanym do naszej biologii. Przebadano trzy różne podgrupy. Amerykańskich Głuchych, chińczyków i słyszących amerykanów. Grupy zostały wybrane w oparciu o sposób patrzenia na starzenie się i ludzi starszych. Dla grupy amerykanów starzenie się było odbierane jako przejaw negatywny a starość za niekorzystny objaw. Pozostałe dwie grupy nie posiadały większości współczesnych medialnych stereotypów o starszych ludziach i były w rzeczywistości znane z respektu i szacunku względem starszych. Wyniki badań ujawniły, że dwie subkultury z kilkoma negatywnymi stereotypami dotyczącymi starszych i starzenia się wykazały mniejszą utratę pamięci niż grupa narażona na negatywne stereotypy. Moim końcowym przemyśleniem w tym fragmencie było, że otrzymujesz to czego się spodziewasz. Twoja pamięć i zapominanie mogą być pozytywne – końcowe wyniki są twoje.

Rozdział szósty – Świadomość i inteligencja

Streszczenie: Karen Connaghan

Dla wielu ludzi inteligencja jest ogólnie rzecz biorąc wiedzą o tym co wokół nas jest. W celu „poznania co wokół nas jest” musimy założyć, że wokół nas jest rzeczywistość. Zgodnie z tym „poznaniem co wokół nas jest” musimy założyć, że najinteligentniejsi ludzie mają większą świadomość tej rzeczywistości. W tym rozdziale naszym wyzwaniem jest zbadanie naszych własnych przekonań dotyczących inteligencji i w jaki sposób te przekonania i założenia wpływają na nasze wyobrażenie o nas, o innych o kontroli nad sobą i o procesie edukacji w samym sobie.

W stanie bezmyślności, jednostka może zawsze sprawdzić swój stosunek do środowiska na wiele różnych sposobów, a więc w gruncie rzeczy tworzenie rzeczywistości, która istnieje. W gruncie rzeczy, dziewiętnastowieczne teorie o stanie inteligencji, która mówi, że „czyjeś postrzeganie musi odpowiadać otoczeniu oraz, że poziom tej relacji do otoczenia jest miarą inteligencji”. Tak więc, czy istnieje jakaś rzeczywistość wokół nas jeśli my jako jednostki tworzymy ją? Czyja rzeczywistość jest tą rzeczywistością absolutną? „Przekonanie, że istnieje absolutna zewnętrzna rzeczywistość wpływa, w możliwie szkodliwym sensie, na nasze postrzeganie siebie, postrzeganie innych, kontrolowanie siebie i proces edukacji.”

Langer rozważa dwie główne teorie w rozdziale 6:

Inteligencja ewolucyjna „zdolność do zachowania w pamięci i zorganizowania postrzegania, które podnosi nasze szanse na przeżycie. Jako, że teoria ta zawiodła, aby utrzymać w mocy jej założenia, po dokładnej analizie powstała inna teoria.” (str. 105)

Optymalne dopasowanie: jednostki muszą użyć swoich zdolności myślowych aby uporać się z otoczeniem. Te jednostki, które lepiej sobie poradzą ze swoim środowiskiem są inteligentniejsze. (str. 107)

Alternatywne zdolności – to jest pojęcie świadomości, które wprowadza pojęcie podobieństwa. Każde doświadczenie jest procesem i żaden punkt widzenia nie jest ostatecznym. Kiedy jesteśmy świadomi my:

Widzimy sytuację z różnych perspektyw

Rozumiemy informacje prezentowane jako nowość

Zajmujemy się kontekstem, w którym postrzegamy informację i ostatecznie

Tworzymy nowe kategorie, poprzez które dana informacja może być zrozumiana.

W efekcie konstruujemy znaczenie. Poprzez naszą podróż w OMET jesteśmy Społeczeństwem Uczących się, którzy są świadomi w tym co widzą i biorą pod uwagę punkt widzenia innych. To Społeczeństwo pomaga nam w rozpatrywaniu wielu perspektyw, które rozwijają w nas elastyczność w stosunku do doświadczania nowych informacji raczej, niż poleganiu na wcześniej skonstruowanej rzeczywistości. Langer określa tę elastyczność w ten sposób: „musimy utrzymać to, co niektórzy nazwali inteligentną ignorancją do wykorzystania każdej sytuacji.”

W każdej chwili, kiedy patrzymy na sprawy z różnych perspektyw, jesteśmy świadomi. Langer ilustruje to w ten sposób:

·         Maszyna do spryskiwania upraw zamiast działać zamrażała i w efekcie niszczyła uprawy. To była nieskuteczna próba rozwiązania problemu. Świadoma osoba jest w stanie spojrzeć na nieudaną próbę z innej perspektywy i użyć tej maszyny do robienia śniegu.

·         Lekarstwo stworzone do obniżenia ciśnienia krwi w rzeczywistości pobudzało porost włosów jako efekt uboczny. Dla łysiejących mężczyzn jest to dobre.

Te przykłady pokazują, że bycie świadomym nie przenosi nas prosto z problemu do rozwiązania. Maszyna do robienia śniegu nie wzięła się z problemu lub produkcji śniegu, ona wzięła się z czegoś innego. Świadomy uczeń przechodzi z jednej perspektywy do innej. „gdyby osoba poszukująca rozwiązania ściśle trzymała się kontynuowania poszukiwania rozwiązania początkowego problemu, mogłaby przeoczyć alternatywne możliwości.” W procesie edukacji, efekty uboczne, iluzja właściwych odpowiedzi, alternatywne rozwiązania mogłyby być uważane za nieprawidłowe. To właśnie Langer ma na myśli kiedy stwierdza, że „absolutna zewnętrzna rzeczywistość wpływa, w możliwie szkodliwe sposoby, na nasze postrzeganie siebie, postrzeganie innych, kontrolę, i proces nauki.” (str. 100)

Każde użycie czegoś ma różnorodne strategie i procedury, których używamy w naszych zwykłych wzajemnych relacjach. „Im szerszy jest nasz repertuar i im mniej jesteśmy przywiązani do jakiejkolwiek procedury lub strategii tym elastyczniejsze jest nasze myślenie.” Inteligentne myślenie jest procesem, poprzez który uporządkowujemy, wybieramy i oceniamy stosowne strategie i procedury do użycia w nowym zadaniu. Bycie świadomym oznacza, że bezwarunkowo wierzymy, że nie ma jednego absolutnego standardu dla danej czynności. (str. 113)

„Z perspektywy świadomości, czyjaś odpowiedź na poszczególną sytuację jest nie próbą aby uczynić najlepszy wybór spośród dostępnych opcji, ale tworzeniem nowych opcji. Raczej bardziej niż szukać zewnętrznych standardów optymalnie pasujących lub właściwych odpowiedzi, odkrywamy, że w słowach Williama James’a, standard nieustannie rozwija się endogenicznie wewnątrz sieci doświadczeń.” (str. 114)

Rozdział siódmy – Iluzja właściwych odpowiedzi

Streszczenie: Scott Allen

W tym rozdziale, Langer rozwija użyteczność i otwartość umysłu oraz niepewność w tworzeniu nowych pomysłów. Tradycyjne pojęcie inteligencji jest porównywane do świadomości. Inteligencja jako przeciwna do świadomości, jest uważana za zdolność do osiągania pożądanych rezultatów. Jest przekonaniem autorki, że te rezultaty są przeszkodą w świadomości. Pożądanie rezultatów jest zależne od kontekstu. To jest wolność badania świata z uwagą na zrozumienie doświadczeń, które prowadzą do nowych pomysłów i hipotez. Inteligencja oparta na rezultatach jest ograniczona przez punkt widzenia ekspertów na cenne umiejętności. Uczniowie są skrępowani poprzez określony zestaw umiejętności. Niepewność jest niezbędna do poprawy kreatywnego myślenia. Niepewność tworzy wolność odkrywania znaczenia. Dane będące źródłem niejednoznaczności umożliwiają obserwatorowi stanie się bardziej spostrzegawczym. Przykład podany przez Langer dotyczy interakcji pomiędzy nauczycielem a młodym studentem geometrii. Nauczyciel nie patrząc na dane jako źródło niejednoznaczności, utrącił szansę dziecka do odkrycia różnic pomiędzy geometrią dwóch wymiarów i geometrią krzywizn.

Nacisk w 7 rozdziale jest położony na zdolność ucznia do obejrzenia doświadczeń, danych, itp. z różnych perspektyw. Wydaje się to być tematem całej książki Langer, „The Power of Mindful Learning”.

Poniżej link do oryginalnego streszczenia:

 http://cadres.pepperdine.edu/ccar/ar/c7/Connaghan/MindfulLearning.htm